เจ็ดวันต่าง...แต่มุมเดิม#3

วันจันทร์

ไม่บ่อยครั้งนักที่สมาชิกครอบครัวผมจะกินข้าวด้วยกันพร้อมเพรียง
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เรามักอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาบนโต๊ะอาหารเสมอ
กินไป...คุยไป แล้วแต่ว่าใครมีเรื่องน่าสนใจอะไรมาเล่าบนโต๊ะอาหาร

หลายๆครั้งที่กับข้าวเหมือนเดิม รสชาติที่คุ้นเคย
แต่ให้ความรู้สึกที่ดีกว่าเดิม เพราะเรากินกันไป หัวเราะกันไป
หลายๆครั้งที่กับข้าวเหมือนเดิม รสชาติที่คุ้นเคย
แต่เราอยากจะรีบกินให้เสร็จ เพราะเกิดสถาณการณ์ตึงเครียด...
สิ่งต่างๆ เกิดขึ้นมากมายบนโต๊ะอาหารตลอดเวลา 20 กว่าปี
จะเรียกได้ว่าโต๊ะอาหารเป็นอุปกรณ์ที่มีความสำคัญที่สุดของครอบครัวผม ก็คงจะไม่ผิดนัก
จะเรียกได้ว่าผมเป็นผมถึงทุกวันนี้ เพราะมีโต๊ะอาหารเป็นสื่อกลางความอบอุ่นกับครอบครัวก็คงไม่ผิดเช่นกัน

แต่...ความสำคัญของโต๊ะอาหาร เริ่มซวนเซหลังจากผมต้องไปอยู่หอตอนเรียนมหาลัย ต่อเนื่องมาจนถึงผมมีงานทำ
จำนวนวันที่ผมเลิกงานกลับมาทันกินข้าวเย็นด้วยกันกับครอบครัวนั้น นิ้วมือข้างเดียวก็สามารถนับได้
แต่จำนวนวันที่ผมทานข้าวเย็นกลับเพื่อนฝูงนั้น คงเหลือบ่ากว่าแรงของผมเป็นแน่

ความสำคัญของโต๊ะอาหารทรุดหนักลงไปอีก เมื่อพี่สาวผมแต่งงานออกเรือนไป...
ซึ่งตอนนี้คงเหลือเพียงสุดสัปดาห์บางวันเท่านั้นที่เราจะอยู่กินกันพร้อมหน้าเหมือนวันวาน

จากแต่ก่อนที่ผมไม่เคยเห็นความสำคัญ ตอนนี้ผมกลับรู้สึกดีมากๆ ที่เวลากินเงยหน้าขึ้นมาก็เจอภาพที่คุ้นเคย
ทั้งยังรู้สึกโชคดี ที่ผมได้รู้ถึงความสำคัญใกล้ตัวในตอนที่มันยังไม่สายเกินไป...

ปกติผมเป็นคนชอบคิด ชอบหาเหตุผล ชอบคาดการณ์ไปยังอนาคต
แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่ผมไม่อยากคิด ไม่อยากรู้ ไม่อยากมองไปยังอนาคตข้างหน้า
จะหาว่าผมขี้ขลาด หรือไม่กล้ายอมรับความจริงก็ยอม...

วันนี้เป็นวันสำคัญ ไม่ใช่วันหยุดชดเชยวันฉัตร
แต่เป็นวันที่แม่บอกว่าจะทำกับข้าวที่พวกเราอยากจะกิน เพราะพรุ่งนี้เป็นวันเกิดแม่
ทำไมฉลองวันเกิดแม่ แต่แม่ต้องมาทำกับข้าวให้เรากิน...
ลูกๆมองหน้ากันอย่างเข้าใจ ไม่มีใครถาม
เรารู้ว่าแม่มักไม่ชอบที่จะให้เราเสียสตางค์ ไปซื้อของมาให้กิน
บางครั้งเราไม่ยอม ซึ่งแม่ก็จะมีหลายๆเหตุผลขึ้นมาแย้ง
ที่ทุกๆเหตุผลมีจุดประสงค์เดียวคือ ไม่อยากให้ลูกลำบาก...

ดวง
20070507 21:25