ดีหรือบ้า?

"บ้ากับดีห่างกันเพียงเส้นด้ายบางๆ"
เมื่อเราค้นพบอะไรบางอย่างที่มีอิทธิพลกับจิตใจเรา ดุจดังแสงสว่างที่เรารอคอย ดุจดังปลายทางที่เราจินตนาการ หรือบางทีหล่นมากระทบดั่งเม็ดฝนหลงฤดู
เราจะรู้ได้อย่างไรว่าแสงสว่าง หรือปลายทาง หรือเม็ดฝนนั้นเปลี่ยนเราให้เป็นคนดี หรือบ้า?

คนใส่เสื้อกล้าม กางเกงขาสั้นวิ่งอยู่ในห้าง เป็นคนดีหรือคนบ้า?
คนลุกให้ผู้ชายกำยำนั่งบนรถเมล์ เป็นคนดีหรือคนบ้า?
คนสะพายกระเป๋าโดยที่ไม่มีเงินติดตัว ก้าวเท้าเดินไปไกลกว่าพันกิโลเมตร เป็นคนดีหรือคนบ้า?
คนเป็นกษัตริย์ ละทิ้งทรัพย์สมบัติทุกอย่าง แล้วออกไปอดอาหาร เป็นคนดีหรือคนบ้า?

ลูกชายผู้ซึ่งทำตัวเหลวแหลก สำมะเรเทเมา ไม่สนใจใยดีคนรอบข้าง แม่กระทั่งครอบครัว
แต่แล้ววันนึงความคิดทุกอย่างกับตาลปัต เมื่อแม่ที่เขาโมโห ล้มป่วย
เขาวิ่งร้องไห้ เข้าไปในห้างที่ติดกับบ้านเขา กำเงินทั้งหมดที่มี เพื่อซื้อยาประจำตัวของแม่ ที่พึ่งหมดลงพร้อมกับอาการที่กำเริบขึ้นมา
แม่รอเขาอยู่ เขาไม่สามารถปล่อยเวลาที่มีค่าหล่นหายไปสักวินาที แม้กระทั่งเปลี่ยนชุด
เขาสัญญากับตัวเองว่า ถ้าเขาซื้อยามารักษาแม่ทัน "เขาจะทำตัวให้ดีและจะใช้ชีวิตอยู่กับแม่อย่างคุ้มค่า..."
เขาเป็นคนดีหรือคนบ้า?

ในตอนกลางวัน ท่ามกลางอากาศร้อน มลพิษ และรถติดของกรุงเทพฯ
แต่ในรถเมล์สายหนึ่งที่แน่นขนัดไปด้วยคนเบียดเสียดยัดเยียดอยู่นั้น
ผู้หญิงคนหนึ่ง ลุกให้ผู้ชายกำยำนั่งลงบนเก้าอี้ที่ตนเคยเป็นเจ้าของ
เพียงเพราะผู้หญิงคนนั้นมองเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่ได้สนใจ ไปกว่าความอ่อนเพลีย และหงุดหงิดกับสภาพแย่ๆรอบตัว
เธอเห็นเลือดที่ไหลอยู่ปลายเท้า พร้อมกับใบหน้าที่ซีดเซียว...
ถ้าผู้ชายคนนี้เป็นอะไรไป คนที่อยู่ข้างหลังเขาจะรู้สึกอย่างไร
และถ้าผู้ชายคนนี้เป็นอะไรไปต่อหน้า โดยที่เธอไม่ได้ช่วย เธอคงจะไม่ให้อภัยตัวเธอเองเลย
เธอพาเขาส่งโรงพยาบาล ในสองป้ายรถเมล์ถัดไป ท่ามกลางคนในรถเมล์ที่ห่วงกับสภาพตัวเอง...
เธอเป็นคนดีหรือคนบ้า?

การเดินจะเป็นขบวนการข้ามให้พ้น...
พ้นความรู้สึกเสียดายในสิ่งที่ยึดติดอยู่
พ้นความรู้สึกเกลียดชังต่อผู้อื่นที่ถูกทำให้เป็นคู่แข่งขัน
พ้นความรู้สึกกลัว ในความไม่แน่นอนต่างๆ ที่มีอยู่รอบตัว
ผมจะใช้การเดินเป็นขบวนการเรียนรู้ที่จะทำลายความรู้สึกเสียดาย รู้สึกกลัวที่มีอยู่ในใจผม
ผมจะเดิน....เดิน.... เดินจนกว่า ความรู้สึกเสียดาย (ความโลภ) ความรู้สึกเกลียด (ความโกรธ) และความรู้สึกกลัว (ความหลง) จะลดน้อยเบาบางลง
เมื่อใดที่ความโลภ-โกรธ-หลง ในใจเบาบางลง เมื่อนั้นผมคงได้สัมผัสกับจินตนาการในยามเยาว์วัย
ข้อความข้างต้นเป็นคำกล่าวของ อ.ประมวล เพ็งจันทร์ ต่อนักศึกษาในคาบสุดท้าย ของวิชาปรัชญา ม.เชียงใหม่
และก่อนลาออกจากราชการหลังจากนั้น เพื่อเดินทางจากเชียงใหม่มาสมุย โดยไม่พกเงินติดตัวเลย...
เขาเป็นคนดีหรือคนบ้า?


เจ้าชายคนหนึ่งทางอินเดีย ผู้ซึ่งละทิ้งทุกอย่าง ทรัพย์สิน เงินทอง พ่อ แม่ ภรรยา และลูก เพื่อค้นหาหนทางดับทุกข์
เขาเป็นคนดีหรือคนบ้า?

เมื่อเราค้นพบสิ่งที่เราค้นหา ที่ผ่านการตรึกตรองด้วยสติแล้วนั้น เราต้องกอดมันไว้ แล้วเดินฝ่ากระแสสังคม เพื่อทำในสิ่งที่เราเชื่อ ก็เท่านั้นเอง...
เอ...แล้วนี่ผมเป็นคนดีหรือคนบ้ากันหล่ะ?

ดวง
20070502 5:13