ไออุ่นลาวใต้ ตอน 7

อุบล #2

ก่อนเดินทางครั้งนี้นั้นนอกจากข้อมูลที่หาทางอินเตอร์เนตแล้ว
หนังสือท่องเที่ยวอุบลและลาวเป็นสิ่งที่ผมพยายามหาเล่มที่ให้ข้อมูลดีๆมาพกติดตัวไว้เพื่อความอุ่นใจ
ผมได้หนังสือเที่ยวอุบลเป็นของสำนักพิมพ์สารคดี ส่วนของลาวนั้นหาที่ถูกใจสบายกระเป๋าไม่ได้จริงๆ
เที่ยวลาวของ lonely planet ข้อมูลแน่นถูกใจมาก แต่ราคาเกือบพัน...
คิดแล้วคิดอีกสุดท้ายก็ไม่เอา ได้เพียงยืนอ่านและจำๆข้อมูลที่สำคัญไว้
ผมมาทราบเอาทีหลังครับว่าเราสามารถที่จะหาหนังสือ lonely planet มือสองราคาถูกได้ที่ตรอกข้าวสาร
เป็นของฝรั่งที่เที่ยวเสร็จแล้วมาขายไว้ครับ

จากที่เปิดๆดูในหนังสือ...
ผมวางแผนเที่ยวอุบลไว้คร่าวๆว่าจะแวะไปกินอาหารเช้าแปลกๆที่ตลาดใหญ่ เป็นตลาดหลักของตัวเมืองอุบลครับ
หลังจากนั้นจะไปขลุกตัวอยู่ที่พิพิทธภัณฑ์ประจำจังหวัด ตามด้วยวัดสำคัญๆรอบๆพิพิทธภัณฑ์อีก 3-4 วัดซึ่งคงจะหมดวันพอดี
การเดินทางในตัวเมืองอุบลจะมีรถสองแถววิ่งกันหลายสายคลุมพื้นที่หลักๆของตัวเมืองหมด
เพียงแค่รู้ว่าจะต้องขึ้นสายอะไรเท่านั้นก็สามารถเที่ยวอุบลได้อย่างสบาย
จากข้อมูลในหนังสือ ตลาดใหญ่จะมีสาย 12 ผ่าน
แต่... "ต้องขึ้นที่ใหนวะ" เป็นคำถามของผมที่หนังสือไม่มีคำตอบไว้ให้
เรื่องอย่างนี้ต้องคนท้องถิ่นเท่านั้น ผมจึงหันไปถามดำว่าผมจะต้องไปรอรถที่ใหน จึงจะพานพบรถสายนี้ได้
ได้คำตอบว่าไม่รู้ เนื่องจากปกติขับรถตัวเองไปทำงาน... -_-'
แต่ดำบอกว่าไม่ต้องห่วงเพื่อนน่าจะรู้เดี๋ยวถามให้ เนื่องจากเดี๋ยวเค้าจะนั่งรถไปทำงานพร้อมกัน
ดังนั้นดำจะไปปล่อยผมตรงจุดที่รถสองแถวผ่าน แล้วไปทำงานต่อ...

ตรงจุดที่ผมรอรถนั้นเป็นมหาลัยราชภัฏครับ อาคารตัวหอประชุมสวยดี


บรรยากาศโดยรอบของมหาลัยราชภัฏนั้น ร่มรื่นน่าเรียนเอาการ
นี่เป็นสิ่งที่ผมสัมผัสได้อยู่เสมอเวลาได้ไปเยือนสถานศึกษาตามต่างจังหวัด
ผมมักจะหวังอยู่เสมอว่าอยากให้มหาลัยเมืองกรุงคำนึงถึงพื้นที่สีเขียวให้มากกว่าที่เป็นอยู่
นโยบายด้านสิ่งแวดล้อมหรือบรรยากาศนั้น มักจะมาตามหลังนโยบายลดพื้นที่สีเขียวเพื่อสร้างสิ่งก่อสร้างที่ทันสมัย
เอาไว้โชว์ให้คนภายนอกชื่นชมอยู่เสมอ แต่เมื่อได้เข้าไปสัมผัสมันจริงๆ
ความทันสมัยเหล่านั้นหาได้ถูกใช้อย่างคุ้มค่ากับเงินทองที่ลงทุน พื้นที่สีเขียวที่ลดลงไม่
เสียดายครับ เสียดายจริงๆ ผมว่าพื้นที่สีเขียวนั้นเวลาเข้าไปอยู่มันทำให้รู้สึกผ่อนคลาย เย็นใจได้
แถมยังมีผลทางอ้อมในการลดเสียงรบกวนจากรถยนต์ที่วิ่งรอบๆ สถานศึกษาได้อีก
มันจะช่วยให้นักศึกษามีสมาธิในการเรียนมากกว่าที่จะต้องเดินฝ่าแดด ฝุ่นควัน เสียงเครื่องยนต์
พอถึงห้องเรียน จิตใจสมาธิก็จะไม่ค่อยอยู่กับตัวเอา...

ผมเดินเก็บภาพสักพักก็มานั่งรอที่ป้ายรถ รอไม่นานรถก็มา
ด้วยความที่ผมเป็นคนมีพรสวรรค์ทางด้านหลงทางอย่างไม่ยอมให้ใครเหนือกว่า ทำให้ผมรู้ตัวว่าถ้าพลาดเหนื่อยแน่
ซึ่งก่อนหน้านี้ทุกครั้งเวลาเที่ยวจะอาศัยเพื่อนนำทางให้เสมอ
ครั้นพอมาเที่ยวคนเดียวทำให้ต้องตั้งสติและดูแผนที่อย่างตั้งใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ถ้ารถเลี้ยวซ้ายผมก็ต้องไล่เส้นทางในแผนที่ไปทางด้านซ้าย ถ้าเลี้ยวขวาผมก็ไล่แผนที่ไปทางด้านขวา
เป็นวิธีเอาตัวรอด ที่คิดว่าสบายๆ ไม่น่ายากๆ
ซ้ายๆ ขวาๆๆ ซ้าย ขวา ซ้ายๆ ขับตรงผ่านแยก ฯลฯ
เป็นเส้นทางที่รถวิ่งครับ มันเลี้ยวเร็ว เลี้ยวบ่อยเหลือเกิน รู้ตัวอีกทีไม่รู้อยู่ใหนแล้ว T_T
"เอาอีกแล้วไงกู" เป็นความคิดที่บ่งบอกว่าพรสวรรค์ผมเปล่งประกายอย่างห้ามไม่อยู่จริงๆ
อ๊ะๆ แต่สุดท้ายผมก็มาถึงตลาดใหญ่ อย่างไม่ต้องถามใครแถมยังลงถูกจุดอีก
แฮ่ม.. รถมันสุดสายที่ตลาดพอดีครับ

หลังจากลงรถผมเดินตรงไปด้านข้างของตลาด ตามคำบอกเล่าของหนังสือทันทีเพื่อที่จะไปลองลิ้มอาหารญวณ
เดินด้านข้าง.........ไม่เจอ สงสัยอยู่ด้านหน้า
เดินด้านหน้า......... ก็ยังไม่เจอ สงสัยอยู่ด้านหลัง
เดินด้านหลัง..........เอ๊ะไม่เจออีก สงสัยร้านปิด ผมตีความในแง่ดี
ท้องเริ่มร้อง สุดท้ายผมก็ได้อาหารแปลก ต้มเลือดหมู กับข้าวสวยครับ
อาศัยว่าเป็นอาหารแปลก(ที่)



ดวง
20070424 11:08