ไออุ่นลาวใต้ ตอน 3

ก่อนเดินทาง #3

ตามที่ได้เกริ่นๆ ไว้ในตอนก่อนหน้าว่าการเดินทางครั้งนี้เป็นการเดินทางคนเดียวครั้งแรกของผม
ซึ่งการตัดสินใจครั้งนี้ผมคิดเอง เออเองตั้งแต่ต้น ไม่ได้ปรึกษาผู้อื่นแต่อย่างใด
โดยเฉพาะครอบครัว... โดยปกตินั้นเวลาผมจะไปใหนผมจะบอกครอบครัวผมเสมอ
ว่าจะไปที่ใหน กับใคร ไปกี่วัน เดินทางอย่างไร พักแบบใหน ฯลฯ
เป็นการลดความกังวลของผู้คนในครอบครัวครับ...

แต่ครั้งนี้... เมื่อจำเป็นต้องแจ้งให้คนในครอบครัวทราบ
ผมเลือกที่จะเบี่ยงเบนประเด็น เปลี่ยนเรื่อง และตอบให้สั้น
เพื่อเป็นการจบการสนทนาในเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด...
และไม่เป็นฝ่ายเล่าให้ฟังเหมือนทุกครั้ง แต่จะนิ่งรอคำถามอย่างเดียว

ปกติแล้ว ผมจะไม่โกหกใครไม่ว่าจะเรื่องอะไร หรือว่าคุยกับใคร(แต่ถ้าอำหนุกๆ นี่อีกเรื่อง อิอิ)
ผมถือว่าการไม่โกหกว่าเป็นการให้เกียรติ และแสดงความจริงใจกับผู้ที่สนทนา
และประเด็นสำคัญผมเป็นคนขี้ลืม...ดังนั้นถ้าผมโกหกอะไรไป แล้วเกิดจำไม่ได้ขึ้นมา
หึๆๆ หายนะมาเยือนแน่นอน...

แม้ว่าเบี่ยงเบนประเด็น เปลี่ยนเรื่อง และตอบให้สั้นนั้น จะช่วยได้
แต่ก็ไม่สามารถเอาตัวรอดจากบางคำถามได้
เช่น ไปกับใคร? ไปกันกี่คน? คำถามอย่างนี้ไม่ควรที่จะเบี่ยงเบน หรือเปลี่ยนเรื่อง
เพราะจะทำให้มีพิรุธ โชคร้ายโดนจับได้ขึ้นมาคงได้เที่ยวลาวทางหนังสือแทนแน่นอน...

เมื่อเจอคำถามอย่างนี้ ไม่มีทางอื่นต้องโกหกเอาตัวรอดไปเที่ยวให้ได้ก่อน
หนึ่งในบทสนทนา
แม่:: ไปกี่วันหล่ะ?
ผม:: ไม่เกินสัปดาห์แม่
แม่:: นอนที่ใหนหล่ะ
ผม:: รีสอรต์เหมือนเดิม (ยังไม่ได้จองอะไรเลยและเหมือนเดิมอะไร???)
แม่:: ไปกับใคร?
ผม:: อืม ก็กลุ่มเดิมหน่ะแม่ (กลุ่มใหน????)
ปกติช่วงปีใหม่ผมจะไปเที่ยวกับเพื่อนที่ลาดกระบังทุกปี << แม่คงเข้าใจว่ากลุ่มนี้
แม่:: ไปกี่คนหล่ะ
ผม:: หลายคนแม่ ยังสรุปไม่ได้ (นึกไม่ทัน!)

แม่มึนในความคลุมเครือของคำตอบผมอยู่ชั่วขณะ
และผมก็เริ่มเซในหมัดชุดของแม่เหมือนกัน เกรงว่าจะยืนครบยกไม่ไหว
จังหว่ะนี้หล่ะ...
เพื่อเป็นการป้องกันการโดนน๊อกเอาท์จากมารดา ผมก็เริ่มที่จะดึงวิชามวยมาใช้
โดยการเร่งซอยเท้าฟุตเวิร์ก สไลด์ตัวหลบฉากออกมา...
ด้วยศักดิ์ศรี...ไม่มีการยกธงขาว แต่กล่าวลาแม่ตอนหลบออกมาว่า
"ปวดขี้" แล้วหนีเข้าห้องน้ำไป





ดวง
20070208 11:10