เดินทางไปกับ ไออุ่น#3

สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสร่วมไปกับคาราวานไออุ่นมาครับ
ไออุ่นในที่นี้เป็นคนละไออุ่นกับที่ผมเขียนในบล๊อค แต่คล้ายกันในแง่ของน้ำใจที่รู้สึกได้
เป็นไออุ่นที่เกิดขึ้นจากคนกลุ่มหนึ่งนาม "ชมลมชมไทย" ที่ตั้งใจจะปันโอกาส ปันน้ำใจ ปันความรู้สึกดีๆ ให้กับคนที่อยู่ห่างไกล
เป็นไออุ่นที่เริ่มก่อตัวขึ้นเมื่อสองปีที่แล้ว ซึ่งจะว่าโดยบังเอิญก็น่าจะใช่ ที่ผมเริ่มเขียน "ไออุ่น...ลาวใต้" เมื่อสองปีที่แล้วเช่นกัน...
แต่คงไม่บังเอิญที่ไออุ่นของ "ชมลมชมไทย" จะสำเร็จลุล่วงผ่านไปถึงสามครั้ง ด้วยความตั้งใจของสมาชิก แต่ไออุ่นของผมยังไม่ข้ามไปลาวสักที

ไออุ่นในปีนี้ไปที่บ้านดงนา จังหวัดอุบลครับ โดยมีกิจกรรมเป็นการตรวจสุขภาพ สอนหนังสือ และสร้างห้องสมุด ให้กับชุมชนและเด็กๆ

โอกาสดีๆ มักผ่านมาหาเราเสมอ ถ้าเราไม่ปิดที่จะรับมัน...
ผมรู้สึกบ่อยครั้งว่า โชคดีมาก ที่ผมมักมีคนรู้จัก ที่ดีๆ เข้ามาในชีวิตอยู่เสมอ
คนดีๆ มักพาโอกาสดีๆ เข้ามาเช่นกัน...
ผมตอบรับร่วมเดินทางไปด้วยแทบจะทันที ที่น้องที่ทำงานชวนไปกับไออุ่น แม้ว่าจะไม่ทราบรายละเอียดอะไรมากมายนักก็ตาม

ครั้งล่าสุดที่ผมออกค่าย คือมอหก ถือว่าเด็กทีเดียวสำหรับการออกค่ายอาสา
ออกค่ายครั้งนั้น...ผมไปด้วยความคึกคะนองแบบเด็กๆ
ผมไปในฐานะคนเมืองที่อุดมไปด้วยโอกาส และความพร้อมสรรพทางด้านปัจจัย
และผมไปพร้อมกับความเชื่อ ความเข้าใจต่อชนบท อย่างไร้เดียงสา
ประเด็นสุดท้าย เป็นจุดที่ทำให้ผมยังคงกล่าวโทษตัวเองในปัจจุบัน...
เพราะครั้งนั้น...ผมเชื่อว่าผมไปในฐานะผู้ให้ที่อยู่ในสถานะสูงกว่า ผมมองคนอย่างเห็นใจ อย่างคนที่อยู่สูงกว่ามอง
ผมตื่นเต้นกับการได้มาเหยียบย่างชนบท ตื่นเต้นกับการมองวิถีชาวบ้านโดยเห็นว่าเป็นสิ่งที่หาดูได้ยาก
และตีความการดำรงชีวิตของชาวบ้าน ด้วยทัศนคติ ความเชื่อแบบคนเมือง

กว่าความคิดผมจะเปลี่ยนจากการเป็นคนเมือง มองคนชนบทอย่างผู้ด้อยโอกาส ที่รอเราไปมอบให้ มาเป็นเคารพและนับถือ และร่วมแบ่งปันซึ่งกันและกัน ก็กินเวลานานหลายปี
อีกทั้งภายหลัง ผมยังนับว่า ผมยังคงติดหนี้บุญคุณจากเงินภาษีของคนไทย ที่ส่งผมให้เรียนจบปริญญา
ความตั้งใจที่จะร่วมแบ่งปัน ร่วมจับมือ กอดคอเดินไปด้วยกัน เพื่อให้เขามีชีวิตที่ดีขึ้นกว่าเดิม จึงอยู่ในใจผมเรื่อยมา...

ผมเคารพในภูมิปัญญา ที่ปราศจากปริญญา
ผมนับถือความสามารถในการดำรงชีวิต ที่ไม่ได้มีสิ่งอำนวยความสะดวกในด้านต่างๆ และโอกาสที่มากมายอย่างที่คนเมืองมี

เมื่อโอกาสอำนวย ผมจึงอยากจะแก้ตัว ไปแบ่งปันซึ่งกันและกัน...
ไปแบ่งปันในสิ่งที่เรามี ไปให้ชาวบ้านสอนผมให้เข้าใจดีกว่านี้ และไปพร้อมกับความเคารพและนับถือ...

แม้ว่าการออกค่ายครั้งนี้ ผมจะยังทำไม่ได้เท่าที่อยากทำ และยังไม่เท่าที่ชาวบ้านสอนผมผ่านน้ำใจ ผ่านการดำรงชีวิต และช่วยให้ผมได้พบว่า ในหลายๆ เรื่อง ผมยังคงเผลอมองและทึกทักไปเอง โดยที่ยังไม่ได้ทำความเข้าใจตามความเป็นจริง แต่ผมก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นนับหนึ่งที่ดี...

ผมคงต้องขอบคุณน้องๆที่ออฟฟิศ ที่ส่งโอกาสดีๆมาให้ ทำให้ผมได้พบกับมิตรดีๆ อีกกว่าร้อยคน ได้เห็นน้ำใจ ได้เห็นความตั้งใจ ได้เห็นรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และได้ช่วยให้ผมได้เริ่มนับหนึ่ง...ในครั้งนี้












ดวง
20081210 3:04